Deze blog is speciaal voor mijn vriendin Alette en een eerbetoon aan haar ouders
Het is december 2020, midden in de Corona periode, en ik ben in het Slochterbos. Ik ben daar niet alleen, maar samen met een handvol mannen. De meeste dragen oranje jassen, maar er is ook een man met een lange witte baard en hij draagt een geruit pak. Een andere man heeft een zwarte jas aan. Die man draagt een schep en een tasje. En één van de mannen met oranje jas duwt een kruiwagen, met daarin een boom.
Deze boom planten we straks ergens in het bos. Het
is een herinneringsboom, ter nagedachtenis aan de ouders van mijn dierbare vriendin Alette. Haar ouders waren jarenlang mijn buren.
Alette, die in België woont, kan er helaas niet bij zijn, vanwege coronamaatregelen. Dit vertelde ze me een paar weken eerder. Ik merkte haar teleurstelling en verdriet op en bood aan om er in haar plaats bij te zijn. ‘Wil je dat doen? Dat vind ik fijn!’
Nu is het zover en planten we de boom. We hebben afgesproken dat ik er foto’s en filmpjes van maak en die naar Alette stuur. Dan krijgt ze toch iets mee. Ik volg de mannen en we lopen naar een vijver. Daar wijst een van de mannen naar een open plek aan de waterkant, waar een paaltje staat. ‘Daar komt de boom’, zegt hij. De mannen met schep lopen naar de plek en beginnen te graven. Als het gat diep genoeg is halen ze de boom uit de kruiwagen en rollen deze naar het gat.
Ondertussen film ik de boom en de omgeving en vertel erbij ‘Dit is ‘m, Alette. De boom…. De plek… Mooi aan het water. Lekker rustig…’
Dan bedenk ik dat Alette gewoon via FaceTime er live bij kan zijn en bel haar meteen. Gelukkig is ze bereikbaar! Na even met elkaar gesproken te hebben geef ik de telefoon aan een van de mannen, die legt Alette uit wat er gebeurt en waar de boom vandaan komt. Als de boomwortels in het gat verdwijnen en de mannen de boom rechtop zetten, is dat een bijzonder moment. ‘Staat ‘ie goed zo?’ ‘Ja, ik geloof het wel!’ antwoordt Alette. Dan vullen de mannen het gat met aarde en zetten de boom vast aan paaltjes naast de stam.
Daarna haalt de man met de zwarte jas een koperkleurig plaatje uit het tasje wat hij bij zich heeft. Hij vertelt dat dit plaatje op het paaltje voor de boom komt. ‘In liefdevolle herinnering Hans en Els Sinninghe’ staat erop. Er schiet een brok in mijn keel.
Terwijl hij het plaatje op het paaltje schroeft blijft het stil. Het is een bijzonder moment, intens en emotioneel. In gedachten zijn we bij Hans en Els, elk met onze eigen herinneringen. En ook al zijn Alette en ik ver bij elkaar vandaan, het voelt alsof we dichtbij elkaar zijn.
Dan verbreekt één van de mannen de stilte. ‘Het is tijd voor een glas bubbels!' Dat doen ze altijd na het planten. Om het te vieren. Tijdens het drinken bedankt Alette iedereen en na een virtuele hug verbreken we de verbinding. Als het glas leeg is, wandel ik terug. Voor ik de bocht omga kijk ik nog een laatste keer naar de boom.
De boom staat. Als een symbool van herinnering.
Aan de rand van het bos valt mijn oog op een bordje, die ik nog niet eerder heb gezien, tussen bomen. Er staat een gedicht op:
VRIENDEN ZIJN ALS BOMEN 🌳
Vrienden zijn als bomen
Ze wachten tot je nog eens langskomt, ze zijn onverstoorbaar als je wegblijft
Ook na maanden van afwezigheid kan je de draad weer opnemen, omdat ondertussen niets werd afgebroken
Vrienden zijn als bomen, op goede afstand van elkaar geplant. Zo moeten ze elkaar niets betwisten, en kennen ze ook geen afgunst, maar nodigen elkaar wel uit hoger te groeien
Vrienden zijn als bomen en bomen buigen niet, maar wuiven
- Eugeen Laridon
Wat een bijzonder gedicht.
Alette en ik zijn op afstand van elkaar geplant, zij in België en ik in het Hoge Noorden. En de afgelopen jaren heb ik ervaren dat ze me motiveert en ondersteunt bij het groeien. De boom die we net geplant hebben is een soort van wachtende vriend geworden, waar we nog vaak langs zullen komen. Samen of alleen. Maar altijd met Hans en Els in onze gedachten en in ons hart.
Door te gedenken, eren we de herinnering aan de persoon die we hebben verloren. Het biedt de mogelijkheid om hun leven en de liefde te vieren.
Gedenken kan een belangrijke rol spelen in het helingsproces na het verlies van een geliefde. Het is een manier om
emoties te uiten.
Door te gedenken, blijven we verbonden met de persoon die we hebben verloren, zelfs nadat ze fysiek niet meer bij ons zijn.
Copyright © Alle rechten voorbehouden
