Margriet
Aan het eind van een hete zomerdag ga ik naar het Balloërveld. De hitte heeft me binnengehouden en nu wil ik buiten zijn. Mijn camera gaat mee en ook eten en drinken gaan in mijn rugtas.
Bij het natuurgebied kuier ik vanaf de parkeerplaats via het vlonderpad naar de paarse hei. Plotseling, aan het einde van het pad, vangt iets mijn aandacht. Een hagedis, zo lijkt het. Als ik dichterbij kom zie ik het dier rustig liggen, badend in de warme stralen van de zon. Als ik vlabij ben, kijkt die spiedend om zich heen.
Ik blijf stilstaan en geniet van dit buitengewoon bijzondere diertje met prachtige gekleurde schubbenhuid. Het duurt even voor het reptiel zich pijlsnel uit de voeten maakt en tussen de vlonderplanken verdwijnt. Dan vervolg ik ook mijn weg, nagenietend.
Inmiddels lopend op het zandpad ontdek ik een groene rups vol witte bolletjes, waar haren uitgroeien. Een mooie en opvallende verschijning is het.
Het insect beweegt zich langzaam voort. Dan ineens lijkt het een dansje te maken. Het voor- en achterlijfje komen omhoog. Grappig! En intrigerend dat dit beestje over een tijdje een matamorfose ondergaat en verandert in een Nachtpauwoog-vlinder.
Na een paar minuten vervolg ik mijn weg. Door de aanhoudende hitte en het mulle zand valt het bewegen me zwaar en als ik rechts naast het pad een bankje zie, bedenk ik me niet en neem plaats. Voor me strekt de hei zich uit en in de verte zie ik een rij bomen. Een mooie plek voor mijn diner.
Op het bankje smul ik van de meegebrachte salade. Knapperige witlof, pittige ui, sappige tomaten, paprika en komkommer, gemengd met een simpele dressing en hartige kaas. Een genietmoment, lekker verfrissend. Met mijn ogen dicht blijf ik nog even zitten en ik schommel mijn benen heen en weer. Wat plezierig is dat.
‘Joehoe, mogen we je wat vragen?’ Geschrokken kijk ik op en zie twee vrouwen langzaam naderen, één vooroplopend, de ander achterblijvend. Tegelijk zie ik wel meteen dat ze bijelkaar horen. 'Jazeker.’ antwoord ik. ‘Fijn! Ben je bekend hier?’ vraagt de voorste als ze dichterbij komt. Haar gezicht is rood en ze ziet er vermoeid uit. ‘Ja, ik kom hier vaak, waar kan ik jullie mee helpen?’ Inmiddels komt de tweede vrouw ook dichterbij. Ze pakt een flesje water uit de tas en neemt een flinke teug terwijl haar wandelmaatje vertelt dat ze het Pieterpad lopen van Zuidlaren naar Rolde en al de hele dag onderweg zijn. Ze zijn moe van de lange dag in de wamte en willen graag weten hoe ver het nog is naar Rolde. 'Is er misschien een mogelijkheid is om de route iets te verkorten?' 'Ik kom hier vaker en heb zelf het Pieterpad ook gelopen,' zeg ik en vertel hoe ze hun route kunnen inkorten om sneller bij de eindbestemming te komen.
Dan vertellen de dames dat ze na de wandeling nog met bus en trein moeten reizen om bij hun overnachtingsadres te komen. Uit ervaring weet ik, hoe vervelend dat is en impulsief bied ik aan om hen op het eindpunt van de route op te pikken en naar hun logeeradres te brengen. Ze zijn blij verrast door het aanbod, maar willen er in eerste instantie niets van weten ‘Nee joh, dat hoeft toch niet?’ en ‘Dat kunnen we niet aannemen hoor.’ Als ik aangeef dat het voor mij een kleine moeite is en het echt graag doe, nemen ze het aanbod dankbaar aan.
We wisselen telefoonnummers uit en dan vervolgen de vrouwen hun weg. Met frisse energie lijkt het wel.
Zelf loop ik in tegenovergestelde richting, naar de parkeerplaats.
Ik rij naar het centrum van Rolde, waar ik bij de kerk op de twee vriendinnen wacht. Het duurt een klein kwartiertje voor ze het dorp binnen wandelen. En als ze me zien zitten op een bankje roepen ze blij: 'Je bent er!'
Als we met de auto onderweg zijn naar de logeerplek vertellen ze over hun Pieterpad-avonturen en de bijzondere overnachtingsplekken. Ik geniet van de verhalen en hun enthousiasme. Dan stellen ze voor om samen ergens iets te eten en drinken, als dank voor mijn geste. Het is een aanbod dat ik graag aanvaard. En zo eindigt een bijzondere ontmoeting te midden van de paarse hei op het Balloërveld, op een gezellig terras met een lekker hapje en drankje.
Deze ontmoeting krijgt nog een bijzonder staartje: we houden contact via WhatsApp en inmiddels ben ik een weekeindje bij ze op bezoek geweest in Egmond aan Zee. We verbleven in een prachtig gastenverblijf bij één van de twee in twee in de tuin. Al hadden we elkaar ruim anderhalf jaar niet gezien, het was weer net zo gezellig als op die warme zomerdag in Drenthe.
Graag deel ik drie tips met je die kunnen helpen om
makkelijker contact te maken met 'vreemden':
Een vriendelijke glimlach
en groet doen wonderen.
Ze zorgen voor een positieve eerste indruk. En wat ook bijdraagt aan buitengewone ontmoetingen is dat je er
rust en tijd voor hebt.
Wanneer je nieuwe mensen ontmoet, sta open voor hun verhaal en luister er actief naar. Toon oprechte interesse in
wie ze zijn. Dit kan boeiende gesprekken en verrijkende connecties opleveren.
Laat vooroordelen los
bij onverwachte ontmoetingen met vreemden. Dit opent de deur naar waardevolle en verbindende ervaringen
met anderen.
Copyright © Alle rechten voorbehouden
