John Lennon
'Het leven is wat je overkomt terwijl je andere plannen maakt'
Dit zei John Lennon ongeveer vijftig jaar geleden. In de zomer van 2022 is het op mij van toepassing.
Mijn vakantieplannen zijn zo leuk: in de eerste week ga ik in mijn eentje fietsen. Vanaf mijn huis naar Enschede en weer terug. Dat doe ik via Lange-afstand Fietsroutes (LF-routes) 14 en een deel van nr. 9. Mijn fiets is gecheckt, ik heb logeeradressen geregeld en de route is duidelijk. Ik ben er klaar voor en kijk uit naar het het avontuur.
Drie dagen geniet ik van bossen, zonnebloemen, paarse heide en hunebedden. Ik fiets door gehuchten met bijzondere namen (heb jij wel eens van Schimmelarij gehoord?), door gezellige dorpjes en langs oude landgoederen. Onderweg ontmoet ik vriendelijke en behulpzame onbekenden en overnachten doe ik bij gastvrije Vrienden op de Fiets.
Dan is het woensdagmiddag, na een lange lunchpauze naast een watervalletje stap ik uitgerust op de fiets. De laatste loodjes, want ik heb nog maar zo’n 25 kilometer te gaan.
Met een grote lach op mijn gezicht fiets ik door het Twentse land. Trots op mezelf en genietend van de omgeving.
'Enschede, ik kom eraan.'
Maar eerst nog door de Lutte. Daar twijfel ik of ik een terrasje zal pakken of toch maar door fiets. Het wordt het laatste.
Vlak na het dorp kom ik op een brede zandweg. Daar rijd een tractor voor me, langzaam. Daardoor moet ik vaart minderen. En ineens remt de tractor af.
Dat zie ik niet aankomen. En ik kom abrupt tot stilstand. Het gaat helemaal mis. Ik voel geen grond onder mijn voeten, dat komt doordat de zandweg schuin afloopt. Met mijn volgepakte fiets val ik om.
Met mijn fiets op me lig ik in de berm, helemaal verbouwereerd en geschrokken. En ik voel pijn in mijn enkel. Overeind komen lukt niet. Hopelijk komt de boer me helpen. Maar het blijft stil op het weiland, waar de tractor inmiddels ook stilstaat.
Geen ‘Kan ik je helpen? of ‘Gaat het?’. Helemaal niks. Het schiet door me heen dat hij me misschien niet heeft gezien. Maar dat kan ik me niet voorstellen. Ik voel boosheid. Dit kan toch niet waar zijn? Hij moet het toch hebben gezien? Waarom biedt hij me geen hulp?
‘Rotboer!’ zeg ik in gedachten en nog meer verwensingen komen in me op. Vrijwel meteen daarna verman ik me. ‘Laat je niet gek maken, Margriet! Kom op je kunt het zelf!’ Overeind komen lukt me uiteindelijk met moeite. Mijn fiets is zwaar en een pijnlijke enkel en schouder helpen niet mee.
Mijn fiets lijkt in orde te zijn, maar over mezelf twijfel ik. Als er vanaf het weiland nog steeds geen hulp geboden wordt, besluit ik door te fietsen. Meteen stap ik op de fiets, om er als een speer vandoor te gaan. Zo goed en kwaad als dat gaat.
Als de tractor uit zicht is rollen tranen over mijn wangen. Van de pijn én om het gedrag van de boer. Het stelt me teleur en ik begrijp het niet. Hij had me toch kunnen helpen of op z’n minst vragen hoe het met me ging?
Mijn enkel heeft verzorging nodig. Gelukkig tref ik bij het eerste huis dat ik tegenkom behulpzame mensen. Bij hun kan ik mijn enkel koelen en zelf even bijkomen.
Daarna toch maar door. Het eindpunt is in zicht en dat wil ik graag bereiken. Als ik tien minuutjes heb gefietst kom ik bij een fietspaadje. Vol ongeloof kijk ik naar de naam van het pad: Rotboerpad.
Nog nooit eerder ben ik die naam tegengekomen... Ondanks alles kan ik er de humor wel van inzien.
Uiteindelijk kom ik na een paar uurtjes bij het hotel waar ik zal overnachten. Als ik daar afstap merk ik meteen dat het niet goed is. Ik kan bijna niet op mijn voet staan. Op dat moment weet ik dat wat me is overkomen, de rest van mijn vakantieplannen in rook doet opgaan.
Echt balen en ik voel me teleurgesteld en verdrietig. Er staan nog hele leuke dingen op de planning. En daar heb ik me op verheugd. Even overweeg ik naar huis te gaan en in de week erop weer te gaan werken, maar vrijwel direct denk ik daar heel anders over: laat ik maar het beste maken van deze verplichte rust.
En dat lukt me. Nog twee dagen blijf ik in het hotel en daar geniet ik op het terras aan het water van het uitzicht, lekker eten en de mensen om me heen. De weken daarna blijf ik thuis en dan vermaak ik me met lezen, documentaires kijken en gewoon niks doen.
Mijn plannen vallen onverwachts in duigen en dat vind ik niet leuk. Tegelijk is aan mij de keus hoe ermee om te gaan. Ik kies ervoor de positieve kanten te zien en me over te geven aan dat wat er is.
En jij? Waar zou jij voor kiezen?
Omgaan met tegenslagen kan uitdagend zijn,
hier zijn een paar tips die je kunnen helpen veerkrachtig te blijven:
Het is normaal om verdrietig, boos of gefrustreerd te zijn.
Sta jezelf toe deze gevoelens
te ervaren en erken ze
zonder oordeel.
Richt je energie op zaken
waar je invloed op hebt
in plaats van te piekeren
over dingen die buiten je controle liggen.
Geef jezelf de tijd om
te herstellen en zorg
goed voor jezelf, zowel
fysiek als mentaal.
Luister naar je lichaam
Copyright © Alle rechten voorbehouden
