‘Dat kan toch niet waar zijn?’
Het is een rustige zondagochtend en ik check mijn sociale media. Een bericht op Facebook trekt mijn aandacht en meteen loopt er een rilling over mijn rug en stokt mijn adem. De wereld lijkt even stil te staan terwijl ik de woorden op het scherm tot me door laat dringen. Ik lees het nieuws van haar heengaan en dat raakt me nogal.
‘Ze is dood!’ roep ik naar de rest van mijn gezin. ‘Dat kan toch niet waar zijn?’ Maar het is waar. Een lief, nieuwsgierig en opgewekt meisje van tien jaar is er niet meer. Gesloopt door kanker.
Onze eerste ontmoeting kan ik me nog goed herinneren. Die is in het ziekenhuis, waar we in verband met een ziekte in ons gezin moeten verblijven. We krijgen een kamer toegewezen en als we die binnenstappen zien we in één van de twee bedden op de kamer een meisje liggen. Haar gezicht is bleek en ze heeft een kaal hoofd. Naast haar bed zit een vrouw, haar moeder blijkt later. We groeten elkaar. ‘Goedemiddag.’ ‘Hoi!’
Daar blijft het eerst bij. Maar in de periode daarna leren we elkaar goed kennen. Het meisje is kind aan huis in het ziekenhuis en wij zijn er in een periode van ruim een half jaar ook vaak langere tijd. In die tijd maken we samen van alles mee: ups en downs delen we met elkaar en we hebben veel aan elkaar. Het schept een band.
Het meisje is ziek, heel ziek. Maar wat ik me vooral herinner zijn haar twinkelende ogen en stralende lach. Ze is bijna altijd positief en heel nieuwsgierig. Als ik ’s ochtends bij binnenkomst op de afdeling langs haar kamer loop, dan roept ze ‘Margriet, waarom ben je er nu pas?’, ‘Wat heb je thuis gedaan?’ of ‘Waar ga je heen?’ Ik mis haar als ze er niet is. Op sommige dagen mag ze naar huis. Dan shopt ze graag, want daar is ze gek op. Bij terugkeer in het ziekenhuis laat ze haar aankopen zien. Ze is ook creatief en als het kan doet ze mee aan activiteiten die op de afdeling worden georganiseerd.
Uit alles blijkt haar vastberadenheid en positiviteit, ondanks haar situatie. ‘Opgeven is geen optie,’ zegt ze vaak. Voor mij en ons gezin is ze is een ware bron van inspiratie.
Als het in ons gezin beter gaat en we de ziekenhuisperiode achter ons kunnen laten houden we contact met het meisje en haar familie. Van haar ouders horen we wisselende berichten over haar gezondheid. Haar lichaam is moe en op, na maanden van behandelingen en medicatie.
En dan is het zondag 19 april 2015. Haar lichaam kan niet meer en als een vlinder vliegt ze uit het leven. Haar overlijden brengt wat teweeg. Niet alleen bij haar eigen familie, maar veel mensen zijn geraakt en verdrietig om haar heengaan.
Dat blijkt ook uit het afscheid, een paar dagen later. Zoveel mensen komen samen om haar de laatste eer te bewijzen.
Haar leven duurde helaas veel te kort en ik heb haar slechts een paar maanden gekend. Tegelijk heeft ze in die tijd een onuitwisbare indruk achtergelaten. Nog steeds bezoek ik haar graf, een plek waar ik herinneringen ophaal en haar vertel hoe bijzonder ze voor mij is geweest.
En elke keer als ik een vlinder zie, denk ik ook aan haar., het vrolijke meisje dat ik nooit zal vergeten.
Copyright © Alle rechten voorbehouden
